Seven

Do godziny dwudziestej trzeciej oglądałam różne filmy, oczywiście z przerwą na siku i jedzenie. Zawsze to robiłam, gdy się stresowałam, oglądałam filmy. To może dziwne, ale czułam taką potrzebę. Odrywałam się wtedy od rzeczywistości i znikałam myślami w wyimaginowanym życiu bohaterów danego filmu. Jako mała dziewczynka zawsze chciałam występować na deskach teatru albo przed kamerą, gdy stawałam przed publicznością, czułam, że to jest to. Mama mi powtarzała, że powinnam iść do szkoły teatralnej, ale wyszło jak wyszło… nie pamiętam nawet, czemu nie zdecydowałam się na spełnienie swoich marzeń.

            Zeszłam z łóżka, kiedy obejrzałam Oświadczyny po Irlandzku i skierowałam się do łazienki, by wziąć szybki prysznic. Wyjęłam z szuflady swoją piżamę i zamknęłam się w pomieszczeniu.

            Weszłam do pokoju szczęśliwa, czułam, jak pozbyłam się negatywnych emocji. Teraz marzyłam jedynie o ciepłym łóżku. Szybko więc wsunęłam się pod pościel i przykryłam się nią po brodę. Westchnęłam cicho i przymknęłam oczy.

            Pragnęłam zapomnieć o wydarzeniu sprzed kilku godzin, ale gdy tylko zamknęłam oczy, miałam przed sobą obraz Louisa; wysoki, jasno brązowe włosy, niebieskie tęczówki. Niebieskie jak Lazurowe Wybrzeże. Zauważyłam to podczas dzisiejszego spotkania… dziwne, że wcześniej się nie dopatrzyłam. To był jeden z tych wzroków, dla którego mogłabym umrzeć i mogłabym w nie patrzeć bez końca… co ja mówię? Nienawidzę go przecież. Nienawidzę jego całego, tego, co robi i tego, jak się zachowuje… och, czy ja nie jestem bipolarna? Nie rozumiem nas… Boże, czy ja właśnie pomyślałam o nas? Jezu, co się ze mną dzieje? Nie, nie, nie! Nie ma żadnych nas! Nancy, daj już sobie spokój… Ale kogo ja oszukuję? On mnie jednocześnie kurewsko pociąga i odpycha. Pierwszy raz tak się czuję.

            Otworzyłam powieki, spoglądając na miejsce obok, było puste. Westchnęłam cichutko, zastanawiając się, kim on tak naprawdę jest? I czemu… czemu go tutaj nie ma?

Przekręciłam się na drugi bok, by wyciągnąć spod mojego łóżka mój notatnik, którego dawno nie miałam w ręku. Zapisywałam tam wszystko, co czułam, gdy miałam taką potrzebę. Coś jak pamiętnik, aczkolwiek służył mi nie tylko do zapisywania zdań, ale i do rysowania.

Zdmuchnęłam z okładki kurz, leżąc schylona do podłogi. Podniosłam głowę do góry i poczułam czyjąś dłoń na swoich ustach, chciałam krzyknąć, ale była tak przyciśnięta do moich warg, że nawet nie mogłam wypuścić powietrza. Nieznajomy odwrócił mnie w swoją stronę, uśmiechając się szeroko w moją stronę. Wybałuszyłam oczy, wciąż oddychając przez nos.

-Odłożę swoją dłoń, ale proszę… nie krzycz.- wyszeptał czule.- Zgoda, księżniczko?- spojrzał na mnie, gładząc kciukiem mój policzek. Nie odezwałam się ani nie pokręciłam głową. Chłopak nie zwrócił na to uwagi i ostrożnie zdjął z moich warg rękę.

-Louis!- krzyknęłam.

-Nancy!- jęknął, wywracając oczami.- Cicho, zbudzisz swoich rodziców.- mruknął. Westchnęłam cicho.

-Co ty tutaj robisz?- zapytałam już ciszej.

-Też tęskniłem.- zachichotał, zakrywając się m o j ą kołdrą. Bałam się, że czyta w moich myślach, to było naprawdę przerażające… myślałam przecież wtedy o nim, prawda? I, pstryk, Louis się zjawia.- Co słychać, księżniczko?- uśmiechnął się.

            Spiorunowałam go wzrokiem, chcąc by zniknął, ale z drugiej strony… brakowało mi go.

            -No już, księżniczko.- zachichotał melodyjnie.- Nie bądź taka nadąsana.- chłopak pstryknął mój nos i objął mnie ramieniem.

            -Louis.- westchnęłam.- To nie jest śmieszne.

            Próbowałam zachować powagę, w końcu to była poważna sprawa. Może i mnie pociągał, ale nie mogłam mu ulec, zdecydowanie.

            -Co jest, Nancy?

            -To się przestało robić zabawne, wiesz?

            -Co takiego?- chłopak zmarszczył czoło.

            -Ty…- mruknęłam.

            -Co ja?

            -Przestajesz robić się zabawny.

            -A byłem?- zachichotał cicho.

            -Dobrze wiesz o co mi chodzi.- wywróciłam oczami.

            -Niestety nie, księżniczko.- próbował zachować powagę, korzystając z okazji, zdzieliłam go z poduszki spod mojej głowy.- Au! Za co to?!- chłopak spojrzał an mnie oburzony.

            -Irytujesz mnie. I wyjdź z mojego łóżka.- mruknęłam, odkręcając się do niego plecami. W tym samym momencie poczułam jego silne ramiona.

            -Irytuję? Ale dlaczego?- westchnął, muskając mój kark. Miałam wielką ochotę go zabić.

            -Och, nieważne…- mruknęłam. Leżeliśmy tak razem… podobało mi się, w końcu poczułam się bezpiecznie. W końcu.- Lou?- wyszeptałam jego imię, po kilku minutowej ciszy.

            -Hm?- jęknął. Chyba spał.

            -Moja mama powiedziała, że zadzwoni na policję za to, że mnie nachodzisz.- westchnęłam, nie zwracając uwagi na to, że najprawdopodobniej jest pogrążony w śnie.

            -Niech dzwoni, nikt jej nie broni.- westchnął.- Najwyżej wsadzą ją do psychiatryka.- zachichotał cicho.

           

Nie odpowiedziałam.

-To nie jest śmieszne, Lou. Czy ty naprawdę nie możesz być ze mną szczery?- westchnęłam.

-Jestem, księżniczko. Zawsze byłem i nigdy cię nie okłamałem.- wymruczał prosto w moje ucho.

Zadrżałam. Chciałam jego dotyku jak cholera.

-Zimno ci?- potarł dłonią o moje ramię.

-Nie, czemu?

-Masz gęsią skórkę.

-To… przez ciebie.- mruknęłam prawie bezdźwięcznie.

On jedynie się zaśmiał.

-Przeze mnie? Czyli co?- odwróciłam ciało w jego stronę, tak, że leżeliśmy twarzą w twarz. Mogłam pogrążyć się w jego lazurowych oczach.

-Jak to co?- westchnęłam.- Nic.

-Jasne. Pociągam cię.- uśmiechnął się delikatnie, odgarniając kosmyk włosa, które opadało na moje oko.

-Ani trochę.- mruknęłam. On nie powinien o tym wiedzieć!

-Słuchaj, Nancy.- westchnął głęboko, bawiąc się moją dłonią, która leżała na poduszce.- Jest kilka spraw o których o mnie nie wiesz. Ale ja wiem o tobie wszystko. Zaczynając, gdzie mieszkałaś, kończąc na wielkości twoich piersi.- wyszczerzył się szeroko, zerkając w mój dekolt.

-Lou!- krzyknęłam, zasłaniając kawałek ciała.

-Och, no już… nie złość się, księżniczko.- uśmiechnął się, po czym złożył pocałunek na moich nosie. To było słodkie.

-Masz zamiar tutaj spać całą noc?- mruknęłam, bawiąc się materiałem od jego bawełnianej koszulki.

-A czemu nie?- zachichotał.- Chyba, że ci przeszkadzam, to zniknę.

-Nie musisz.- westchnęłam.- Tak tylko pytam.

Uśmiechnął się szeroko, bawiąc się moimi włosami.

-Zostanę, Nancy. Żeby nikt cię nie skrzywdził.- wyszeptał. Podniosłam wzrok ku niemu i mocno się w niego wtuliłam.

Nie rozumiałam tego. On tak cholernie na mnie działał. Wiedziałam, że go nienawidzę za to wszystko, ale… kurwa, on był tak seksowny, delikatny… czuły. Naprawdę, nie czułam tego przy żadnym facecie. Nie było ich wielu, bo mogłam zliczyć to na jednej dłoni, ale… to było bajeczne.

-Pięknie pachniesz.- mruknęłam, jednak dopiero po kilku sekundach zorientowałam się, że powiedziałam to na głos.

-Och, dziękuję.- zachichotał cicho.- A ty pięknie wyglądasz.- wyszeptał prosto do mojego ucha.

Nie odpowiedziałam, zacisnęłam jedynie dłoń na jego koszulce.

-Nie powiesz mi, kim jesteś, prawda?- zapytałam ponownie. Zależało mi na tym, by znać prawdę od niego.

-Księżniczko, jest parę rzeczy o których nie powinnaś wiedzieć.- westchnął, muskając mój czubek głowy.

-Po prostu chciałabym wiedzieć…- mruknęłam. Nagle zaświtał mi w głowie pomysł.- Bo Caroline…- chłopak jęknął, słysząc jej imię.- Caroline…- zaakcentowałam odpowiednio wyraz.-… Powiedziała mi, że mieszka tutaj jakaś staruszka i podobno pomoże mi się dowiedzieć, co tu się stało kilka lat temu.- mruknęłam, mając nadzieję, że się przełamie. Louis jedynie się ode mnie oderwał i odsunął kilka centymetrów.

-Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że paru rzeczy nie powinnaś wiedzieć?- syknął, próbując być spokojnym.

-Ale mnie to dotyczy, Loueh.- mruknęłam.

-Loueh?

-Och, tak.- wzruszyłam ramionami.- Nie podoba ci się?

-Nie, to nie chodzi o to. Po prostu… nikt jeszcze nie zdrobniał mojego imienia ani nie nazywał mnie inaczej niż Louis.- wyszeptał.

-Wielkie mi rzeczy.- mruknęłam.- Masz bardzo ładne imię. Mogę nazywać cię Lou, LouLou, Loueh, Louis…- zaczęłam wymieniać.

Chłopak odwdzięczył mi się jedynie uśmiechem.

-Jesteś kochana, Nancy.- wyszeptał.- Dobrze, że mam cię pod swoją opieką.- musnął moje czoło i przysunął maksymalnie do siebie. Objęłam go ramieniem, wdychając jego zapach. Nie, nie pachniał perfumami tylko… sobą. Louis pachniał Louis’em.

-Powinniśmy iść spać.

-Tak, masz rację. Dobranoc, księżniczko.

-Dobranoc, Loueh.- wyszeptałam i delikatnie musnęłam jego policzek.

***

Haha, to chyba najsłodszy rozdział w tym opowiadaniu. Dziękuję za komentarze :). Ja też was bardzo mocno kocham i nawet nie wiecie, jakiego mi to daje kopa, żeby pisać dalej, awh.